روایت‌های آدم‌ها بازگوكننده انسجام و معنای زندگی و سمت و سوی حركت آنان است. به عبارت دیگر، قصد و هدف افراد، ارزش‌ها و كسانی كه باید از آنها دوری كنیم یا دوستشان داشته باشیم و به سمتشان برویم همگی در روایت‌هایی كه از زندگی خود می‌كنیم ریشه دارند.

دوران دانشجویی و زندگی دانشجویی، به تعبیری، ‌سرآغاز روایت ما از زندگی‌مان است. دلیل این گفته روشن است. اگر روایت زندگی را معنای زندگی و قصد و هدف داری در زندگی بدانیم، دوران دانشجویی یعنی زمانی كه دانشجو اهداف خود را تعیین كرده و معنای زندگی را یافته است. آنچه از آن پس دانشجو انجام می‌دهد انتقال یا به تعبیر بهتر، تبدیل انتزاع‌های مربوط به قصد و معنا به عینیت‌های ملموس زندگی است. قصد و معنا به زندگی شكل و قالب می‌دهد، سمت و سوی ما را معین می‌سازد و امید را در زندگی جاری می‌كند. شاید پرسیده شود چگونه؟ پیش از آن، اشاره‌ای به نظریه شادكامی سلیگمن در روان‌شناسی مثبت‌گرا لازم است. 

طبق نظر سلیگمن، شادكامی سه حیطه متفاوت دارد كه هر كدام از حیطه‌ها هم قابل سنجشند و هم مهم‌تر اینكه مهارت محورند و می‌‌توان آنها را آموزش داد. این سه حیطه عبارتند از: حیطه یا زندگی لذت‌بخشی كه در‌آن به هیجان‌ها و عواطف مثبت (مثل سرور، نشاط، عشق و امید) توجه می‌‌شود؛ حیطه یا زندگی آگاهانه و مبتنی بر توانمندی‌ها و صفات مثبت فردی....